Hamileyken,eşimin çocuklu bir arkadaşı bebeğe hazırlık için yorgun olduğumuz bir günde gece boyu yarımşar saat aralıklarla kalkıp evde dolanmamızı söylemişti,çok gülmüştük ilk bebeğimiz doğana kadar:) Çok uzun süren bir doğumdan sonra bir gece geçirdiğimiz hastanede bebekler mışıl mışıl uyurken benim kızım kısa aralıklarla neredeyse gece boyu ağlamıştı. Eve geldiğimizde sepetinde yatmayı kesinlikle reddetti. Geceliğimi mi koymadık, sıcak su torbasıyla mı ısıtmadık bir türlü razı edemedik. Ben oturur pozisyondayken göğsüme kıvrılıp yatınca hiç sesi çıkmadan uyuyordu.Gündüzleri özellikle misafirimiz varsa sepetinde nispet yapar gibi saatlerce uyuyordu.Üçüncü geceden sonra anneyle babanın ortasına koyulan minik bir yatak aldık,aradığımız mucizenin bu olduğunu düşünerek. Yaklaşık 10 dakika kullandık,kutusuna koyup kaldırdık. Kızımız onu da beğenmedi. Çocuk çok ağlayınca yeni annelerin zorunlu olarak yaptıkları hatalardan birini yaptım,emzirerek uyutmak.Emzirerek uyutup sepetine koyuyordum. Memenin ağzında olmadığını farkedince bas bas bağırarak uyanıyordu.Akşamları banyosunu, masajını aksatmıyorduk daha rahat uykuya dalar diye.Zamanla gündüzleri uyku saatleri düzenli olmaya başladı,gece uyanmaları devam ediyordu maalesef. 6 aydan sonra bebekler katı gıdaya başlayınca gece uyanmalarının sona erme zamanı deniyordu birçok kitapta. Biz de 7. ayda uyku eğitimi yapmaya karar verdik. Akşam her zamanki gibi banyosunu yaptırıp,emzirip uyanıkken yatağa koymaya başladık.Bırakır bırakmaz ağlamaya başladı,belirli aralıklarla içeri girip biraz kucaklayıp geri yerine koyuyorduk.Bu şekilde 3 gün devam ettik,4. günde kızımız kendi başına uykuya dalmayı öğrenmişti. Akşamları 7'de yatırıyorduk,sabah 7'ye kadar uyuyordu. İkinci bebeğimiz (şimdi 1.5 yaşında) doğduğu gece hastanede mışıl mışıl uyuyarak uykuyu en az annesi kadar sevdiğinin sinyallerini vermişti :) Ona doğmadan önce bir
uyku arkadaşı almıştık. Birkaç gece benimle uyuyan uyku arkadaşını kokumu duysun diye sepetinde başını koyduğu yere seriyordum.Emzirirken uyuyakalınca hafif uyandırıp yerine yatırıyordum,böyle böyle kendi kendine uyumaya alıştı.Şimdi uykusu gelince uyku arkadaşını kapıp geliyor. 4 ve 1.5 yaşlarındaki kızlarım aynı odayı paylaşıyorlar. Acaba birbirlerini uyandırırlar mı,nasıl olur diye çok düşünmüştüm zamanında. Uyandırmıyorlarmış :) İkisini de akşam 7'de yatırıyoruz,sabah 7'de kuşlar gibi cıvıldamaya başlıyorlar. Hatta büyük kızım artık kardeşini beşiğinden çıkarıp,elinden tutup odamıza getiriyor :) Uyku konusunda umutsuzluğa kapılmayın, çocuklar sağlıklı olduğu sürece bir şekilde çözüme kavuşuyor. Siz de bunları tatlı anılar olarak hatırlıyorsunuz...
